Blog

Onderzeeër

Ze golft mee op woeste wateren Wat je niet ziet bestaat niet Als een drijfhout zo stevig maar licht Aangetast van binnen is niet buiten

Kranig draagt ze haar kruin rechtop kin Omhoog niemand krijgt haar onder Water beukt maar zal haar nooit vatten Geen kiertjes zien dat niet

Ze weet dat ze speelt en dat de jaren Vertekenen en verkleuren de kracht Die ze dit leven zo graag draaiende wil Haar hand in uitnodigend gebaar

Wachtend op iemand die oplost plots Vraagt laat je zien dan horen De mensen een zuivere stem en toont Haar kern zich onuitputtelijk open

Een bron puur en helder onontdekt Door haar zelf nog klein gehouden Het hout gebroken ontstaat er een vlam En haar elementen stromen samen